klevis

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -is.

Furm verb

klevis /ˈkleːvis/

  1. Furm ar verb klevet/klevout e kentañ gour unan an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ
A-benn eun nebeudik e kleviz anezho o vont kuit, mez da beleac'h ez eant? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 30.)
Bep un tamm e klevis komz eus ar c'horriged ha paotred ar sabad, [...]. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 174.)
Edon erru er meaz pa gleviz tud o tont, enn eur gaozeal, var an hent braz, a-hed bali maner Keraouell. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 24.)
EGISTES. — Ankounac'haet ac'h eus e pignas dirazout war vourzh ul lestr estren ha zoken ar c'homzoù a glevis digantañ kent ne savas ar ouel. — (Jarl Priel, Nag a Wad, Al Liamm niv. 112, Gwengolo-Here 1965, p. 313.)

Stummoù rannyezhel

Troidigezhioù