kemer

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Testeniekaet e krennvrezhoneg (commeret).
Meneget er C'hatolikon (quempret)[1].
Da geñveriañ gant ar verboù cymeryd ha cymryd e kembraeg, kemmeres e kerneveureg.
Deuet eus ur verb keltiek *kom-bero-, ur ger kevrennek ledanaet eus ur wrizienn indezeuropek *bʰer- « dougen », da dostaat ouzh beirid e heniwerzhoneg, ferre e latin, bera en islandeg, phérein e gresianeg h.a.[2]

Verb

kemer /ˈkẽmːɛr/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : kemeret) (displegadur)

  1. kemer un dra bennak
  2. kemer amzer
  3. kemer aon,
  4. kemer doñjer,
  5. kemer fent
  6. kemer heg
  7. kemer herr
  8. kemer kalon,
  9. kemer e greñv
  10. kemer mezh,
  11. kemer plijadur :
  12. kemer poan :
  13. kemer skouer
  14. kemer tro
  15. kemer truez ouzh un den
  16. kemer tu
  17. kemer da bried
  18. kemer da vevel, da alvokad :

Stummoù all

komer, kemeret, kemerout

Troioù-lavar

Krennlavaroù

Troidigezhioù

Daveoù

Roll an daveoù :

  • [1] : Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnenez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 382.
  • [2] : Ranko Matasović, Etymological Dictionary of Proto-Celtic, Leyden, Brill, 2009, p. 255.