baeo

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus paeo gant ur c'hemmadur dre vlotaat (p > b)

Furm verb

Kemmadur Furm
hep paeo
dre vlotaat baeo
dre c'hwezhañ faeo
dre galetaat digemm
amreizh digemm

baeo /ˈbɛːo/

  1. Furm kemmet ar verb paeañ pe paeiñ e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
— [...]. Ar re-ze a baeo evit hor breudeur a lezomp er poull dour-man. — Hag hi enn ho hent. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 164.)
Kenavo eur wech all, ha neuze me a baeo d'am zro. — (Klaoda ar Prad, Marvailhou ar Vretoned e-tal an tan, Sant-Brieg, 1907, p. 95.)
Ya, gwelet a rimp ! An hini a gollo a baeo d'egile eur flipaden pewar gwenneg. — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 14.)
— « Ar voereb a baeo ac'hanomp ker, » a lavaras Job ; « rak n'eus nemedomp o soursial outi, n'eus nemedomp o frealziñ anezhi, n'eus nemedomp o vont da glask bagoù, n'eus nemedomp oc'h ober tout an traoù... » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 92.)
Ar re a vo tapet a baeo evid ar re all. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 134.)