teujont
Brezhoneg
Etimologiezh
- Eus deujont gant ur c'hemmadur dre galetaat (d > t).
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | deujont |
| dre vlotaat | zeujont |
| amreizh | teujont |
teujont /ˈtøːʒɔ̃ɲ(t)/
- War-lerc'h ar rannig-verb e :
- Goude m'o devoe furchet an archerien jardin an eskopti eus an eil korn d'egile, hag an eskopti eus an nec'h d'an traoñ, hep kaout an hini a glaskent, e teujont e kêr hag ec'h en em lakejont da furchañ ivez an tiez. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 20.)
- Dioc'h-tu e teujont d'an ti. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 280.)
- [...], e voent spouronet-holl, hag e teujont da vezañ gwenn, evel pa o dije gwelet an Ankoù e-unan. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 134.)
- Pa oa interet ar vaouez kozh e teujont d'ar gêr. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 22.)
- Job ha Lom a oa kendirvi kompez evit o brasañ maleur, rak dre ma oant kerent eo e teujont d'en em zaremprediñ ; [...]. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 26.)