sone

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar son-, pennrann ar verb seniñ, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

sone /ˈsɔ̃ː.ne/

1. Furm ar verb seniñ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
   • Hag ec'h eas er c'helorn. Ma tiskenne, ma tiskenne bepred, hag ar c'hloc'h na sone ket. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 17.)
   • Er pellder, kleier a sone an « Angelus » e tour iliz Sant-Ke. — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 79.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) sonnait ^(fr)