soñjo

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar soñj-, pennrann ar verb soñjal, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

soñjo /ˈsɔ̃ːʒo/

1. Furm ar verb soñjal e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
   • « [...]. Biskoaz ne soñjo e kounnar ar roue Nobl. [...] ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 23.)
   • — « [...]. Sur e soñjo, neuze, eo satanazet an ti, ha, gant ar spont a gemero, ne bado ket daou zevezh. » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 78.)
   • An hini a zoñjo deoh e vo ar gwella, marteze a vo ar falla. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 87.)
   • « [...]. Ha, goude-se, hep n'em befe d'her goulenn digantañ zoken, spi am eus e soñjo, anezhañ e-unan, en e zlead a vestr e-keñver tud ar re a zo en e servij. » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 68.)

Gerioù kevrennek

• adsoñjo
• disoñjo

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) pensera ^(fr) , songera ^(fr)