pellañ

Brezhoneg

Eus pell hag -añ

Furm anv-gwan

pellañ /ˈpɛlːã/

1. Derez-uhelañ an anv-gwan pell.
   • An hini pellañ, an hini bellañ. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 132.)
2. ar penn pellañ
   • Ur manac'h yaouank-flamm, hag a yoa o chom er penn pellañ eus ar gouent, a zihunas o klevet an tennoù fuzuilh kentañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 38.)
3. pellañ ma c'haller
   • - [...]. Pa ho po dastumet er skudell an holl wad a deuo eus ma fenn, hag ivez eus ma c'horf, taolfet ma fenn er mor, ar pellañ ma c'hallfet. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 77.)
   • [...] teurel neuze ar penn ar pellañ ma c'hallas 'barzh ar mor. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 78.)
   • Hag hemañ antronoz ha mont ha kas ar saout, dre un ode a oa war ar maezioù, pellañ ma c'helle o c'has. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 143.)