mirint

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar mir-, pennrann ar verb mirout, hag an dibenn-ger -int

Furm verb

mirint /ˈmiːrĩɲ(t)/

  1. Furm ar verb mirout e trede gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
— « Goulenn a rin outo, » emezañ, « ha krediñ a ran ne virint ket ouzhin. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 93.)

Troidigezhioù