lâris

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar lâr-, pennrann ar verb lâret, hag an dibenn-ger -is

Furm verb

lâris /ˈlɑːris/

1. Furm ar verb lâret e kentañ gour unan an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ
   • Allas ne ouien ket e oa dougerez ma gwreg, hag e lâris ya, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 199.)
   • — Met n'eo ket bet distaget da benn ? a lâris dezhañ.
     — Eo, distaget c'hwek !... [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 220.)
   • "Arru omp d'ar Sant bihan," a lâris-me. — (Erwan Berthou, En bro Dreger a-dreuz parkoù, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, p. 35.)

Stummoù all

• lavaris

Troidigezhioù

• galleg : (je) dis ^(fr)