hinnoal

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar hinno hag -al.

Verb

hinnoal /(h)iˈnoːal/ verb gwan (displegadur)

1. Reiñ e vouezh da glevout o kaozeal eus un azen.
   • Azen louet ar gouent en em lakaas da hinnoal. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 7.)
   • N'ouzon nemet un dra : en amzer hiziv al loened a harzh, a c'hwitell, a vlej, a wic'h, a viaou, a hinno, a yud, a hud, a voud, a chilp, a glip, a goag, a c'hroaq, a gan, a richan, a grougous, a roc'h, a doc'h, a soroc'h, a c'harm, a ragach, a c'hregach, a gloc'h, a youc'h, a razailh, a rizink, pep hini en e vod hag hervez e ouenn. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 8.)

Gerioù heñvelster

• breugiñ

Deveradoù

• hinnoadenn
• hinnoet

Troidigezhioù

• galleg : braire ^(fr)