Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar an anv-kadarn gwilioud hag al lostger -iñ.
Verb
gwilioudiñ /ɡɥiliˈuːdĩ/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : gwilioudet) (displegadur)
I. verb gwan
- Genel ur bugel.
- E vamm ? Ar paour kêz plac'h, mervel a eure, en eur wilioudi. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 11.)
- « Ra varvin o wilioudiñ, mar her gouzon !... [...]. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 20.)
II. verb kreñv eeun
- Skoazell ur vamm da c'henel he bugel.
Deveradoù
Troidigezhioù
