diwallit

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar diwall-, pennrann ar verb diwall, hag an dibenn-ger -it.

Furm verb

diwallit /diˈwalːit/

1. Furm ar verb diwall en eil gour lies an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
2. Furm ar verb diwall en eil gour lies an doare-gourc'hemenn:
   • « Diwallit, mar kirit ; mar doc'h degaset amañ gant Doue ho pezo degemer mat, mes mar doc'h degaset gant an droukspered, amañ ne vezo truez ebet ouzhoc'h. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 58.)
   • Diwallit ! Emañ an Naer skoachet dindan ar vleunienn !... — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 18.)
3. gant e :
   • Diwallit e taolfec'h hennezh war an douar. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 126.)
   • Diwallit e rafec’h gaou ouzh ho tivrec’h, — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 170.)
   • Diwallit e lonkfec’h ho touar, 323.
4. gant na :
   • Diwallit na dec'hfe. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 163.)
   • Diwallit, aotrou, na gouezfac'h : aze ez eus ur puns. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 49.)
   • ·Diwâllit na freuzfec'h d'in ma dillhad! — (BILEZ.)
   • Oh ! diwallit, pa lavaran d'eoc'h, na deufe unan bennak, [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 3.)
   • Diwallit, va fried, eme ar wreg yaouank, na ve gaou a lavarfac'h ! — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 35.)
   • Diwallit mat na lesfac'h an ourgouilh da vezañ mestr war ho kaloun pe war ho teod... — (SKK2, p. 164.)
5. gant ne
   • Diwallit mat ne daio kuit ar re a zo kuzhet aze e-touez. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 26.)

Troioù-lavar

• va diwallit

Troidigezhioù

• galleg : faites attention ^(fr) ; prenez garde ^(fr) ; protégez ^(fr)
• saozneg : be careful ^(fr) (not to);