degemer

Brezhoneg

Etimologiezh

Ger savet diwar ar rakger de- hag ar verb kemer gant ur c'hemmadur dre vlotaat k/g.

Anv-kadarn

degemer /de'gemɛr/, gourel; (liester degemeroù)

1. Doareoù an dud da ober pe da vezañ dirak an den a zegouezh eus lec'h all.
2. Kaout un degemer mat, fall,
   • [...] : « Diwallit, mar kirit ; mar doc'h degaset amañ gant Doue ho pezo degemer mat, mes mar doc'h degaset gant an droukspered, amañ ne vezo truez ebet ouzhoc'h. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 58.)
3. Ober, reiñ un degemer mat, fall, da un den :
   • Digemer laouen a zo graet d’ezañ. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 143.)

Deveradoù

• degemeradus
• degemerer
• degemeriad
• degemeridigezh
• degemerus

Troioù-lavar

• degemer mat
• ober un degemer (mat, fall, laouen) da ub

Troidigezhioù

• alamaneg: Empfang ^(de)
• esperanteg: akcepto ^(eo)
• galleg: accueil ^(fr) , réception ^(fr)
• saozneg: welcome ^(en) , reception ^(en)

Verb

degemer /deˈɡẽmːɛr/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : degemeret) (displegadur)

1. → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
   • Degemeret e voe gant c'hoarzhadeg an holl. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 33.)
   • Tud vat a zo eno o chom ha digemeret mat e vezimp ganto. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 263.)

Stummoù rannyezhel

• digemer
• degomer
• degemerout

Troidigezhioù

• alamaneg: empfangen ^(de) , aufnehmen ^(de)
• esperanteg: akcepti ^(eo)
• galleg: accueillir ^(fr) , recevoir ^(fr)
• saozneg: receive ^(en) , welcome ^(en) , admit ^(en)
• gresianeg: καλωσορίζω ^(el)