degemer
Aller à la navigation
Aller à la recherche
Brezhoneg
![]() |
Sellet e vez ouzh ar bajenn pe ar gevrenn-mañ evel un divraz da glokaat e brezhoneg. Mar gouezit tra pe dra diwar-benn danvez ar pennad e c'hellit lakaat ho kouiziegezh da dalvezout dre gemmañ ar bajenn-mañ diouzhtu goude klikañ war al liamm « kemmañ ». |
Etimologiezh
- Ger savet diwar ar rakger de- hag ar verb kemer gant ur c'hemmadur dre vlotaat k/g.
Anv-kadarn
degemer /de'gemɛr/, gourel; (liester degemeroù)
- Doareoù an dud da ober pe da vezañ dirak an den a zegouezh eus lec'h all.
- Kaout un degemer mat, fall,
- [...] : « Diwallit, mar kirit ; mar doc'h degaset amañ gant Doue ho pezo degemer mat, mes mar doc'h degaset gant an droukspered, amañ ne vezo truez ebet ouzhoc'h. » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 58.)
- Ober, reiñ un degemer mat, fall, da un den :
Troidigezhioù
Deveradoù
Troioù-lavar
Verb
degemer /deˈɡẽmːɛr/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : degemeret) (displegadur)
- → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)
- Degemeret e voe gant c'hoarzhadeg an holl. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 33.)