deufe

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar deu-, pennrann ar verb dont, hag an dibenn-ger -fe.

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	deufe
dre vlotaat	zeufe
amreizh	teufe

deufe /ˈdøfːe/

1. Furm ar verb dont e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout.
   • Diwall, pôtr, na deufe ket da daol da vad ganit aman. — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 13.)
   • Sane. — Oh ! diwallit, pa lavaran d'eoc'h, na deufe unan bennak, [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 3.)
   • Chom aze, evit miret na deufe ar c'houn, eus goueled va evor, ar c'houn goaper ha chifus da ziskouel d'in gant e viz, war an hent am eus heuliet, ar vleuennou pere n'am eus ket bet kuntuilhet, ar frouez mad ha dourek pere am eus bet disprizet. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 26.)
   • Intent a ran, met kaset e vefen da choukañ, mar deufe din sevel va fri war pezh a sell ouzh labour ha micher va den. — (Jarl Priel, Gwener ar Groaz, Al Liamm niv. 25, Meurzh - Ebrel 1951, p. 36.)
   • Ma deufe an avel er mor e tavfe ar glao. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 520.)

Stummoù rannyezhel

• dahe (e gevred Breizh)

Troidigezhioù

• galleg : (il)/(elle) viendrait ^(fr)