Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Brezhoneg
Etimologiezh
- Eus gellfes gant ur c'hemmadur dre vlotaat (g > c'h)
Furm verb
c'hellfes[1] /ˈɣɛlfes/
- Furm kemmet ar verb gellout en eil gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout
-
- Peseurt ezommou all a c'hellfes c'hoaz da gaout ?... — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 2.)
- War-lerc'h ar rannig-verb e, da skouer :
- "M'emañ kont evel-se, hag-eñ e c'hellfes klask en dielloù pe e'z stlennvon, evel a lavarer bremañ, e ken kaz ma kavfes ur pesk bennak?" — (Pétros Márkaris, lakaet e brezhoneg gant Alan Botrel, Na baeit ket!, An Alarc'h Embannadurioù, 2014, p. 80.)
- War-lerc'h ar rannig-verb nac'h na, da skouer :
- — [...]. Gant aon na c'hellfes ket dont a-benn da-unan eus ar gavadenn, e c'helli kemer ali digant furnez ar re all, [...]. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 20.)
Notenn
- ↑ Skrivet 'hellfes a-wechoù.
