bouc'hal
Neuz
Brezhoneg
- → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
Anv-kadarn
bouc'hal /ˈbuːɣal/ benel (liester : bouc'halioù, bouc'hili)
- Benveg, dezhañ un troad koad hag ul lavnenn ledan ha tev, a vez graet gantañ da droc'hañ ha da faoutañ (keuneud da skouer)[1]
- — Mont a ran, eme heman, da laza va bioc'h. E pelec'h ema ar vouc'hal ? — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 86.)
- Eur garg teil en eur park braz a zo 'vel eun taol bouhal en eur stank : ne vez ket anavezet. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 41.)
- Nemet e talc'he gantañ en un dorn ur brank gwer, hag en egile ur vouc'hal lemm ha pounner, graet gant dir, skeudennoù glas kizellet enni. — (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, 1949 kentañ emb. Embannadurioù Douar ar Yaouankiz (Al Liamm), eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, p. 9.)
Deveradoù
Troioù-lavar
- bezañ bouc'hal didroad
- skeiñ un taol bouc'hal en dour, skeiñ un taol bouc'hal er stank : ober ul labour aner
Notenn
- ↑ Martial Ménard, Geriadur brezhoneg An Here, 2001, pajenn 164a.
Troidigezhioù
- Ar pennad « bouc'hal » e-barzh Wikipedia