argouraouiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn argouroù hag al lostger -iñ.

Verb

argouraouiñ /arɡuˈrɔwːĩ/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : argouraouet) (displegadur)

1. Reiñ, sevel, lakaat sevel argouroù d'unan bennak.
   • argouraouiñ ur verc'h.
   • « Hogen, er gêr-mañ e oa eun denjentil paour hag en devoa teir merc'h en oad da zimezi. Met n' en devoa ket a beadra d' o argouraoui, ha boued da rei d'ezo n' en devoa mui kennebeut. [...]. » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 104.)

Deveradoù

• argouraouadur
• argouraouel
• argouraouelezh
• argouraouerezh

Troidigezhioù

• galleg : doter ^(fr)