son

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn 1) → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
(Anv-kadarn 2) → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
(Verb) → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
(Furm-verb) Savet diwar son-, pennrann ar verb seniñ, hep dibenn-ger.

Anv-kadarn 1

son /ˈsɔ̃ːn/ gourel (liester sonioù)

  1. → Termenadur da glokaat (Ouzhpennañ)

Troidigezhioù

Anv-kadarn 2

son /ˈsɔ̃ːn/ benel (liester sonioù)

  1. Ton pa vez kanet gant komzoù

Troidigezhioù

Verb

son /ˈsõːn/

  1. Stumm rannyezhel ar verb seniñ, e Treger dreist-holl.

Stummoù all

seniñ, siniñ, soniñ

Deveradoù

Troioù-lavar

Troidigezhioù

Furm verb

son /ˈsɔ̃ːn/

  1. Furm ar verb seniñ e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
    • Ar c'hirri a son, a vlej evit goulenn plas, e ruioù enk ar Faou hag o treiñ da gemer hent Rumengol. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 75.)
  2. Furm ar verb seniñ en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.
    • Son kloc’h Nizon — Son, son ! — (Son al leur-nevez, er Barzhaz Breizh.)


Saozneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Anv-kadarn

son /.../ (liester : sons)

  1. mab.


Spagnoleg

son

  1. int, emaint
    • Ellos son niños : bugale int.
    • Son de la loma, y cantan en el llano.. Miguel Matamoros.


Galizeg

son

  1. on, emaon.
    • Eu son don Andrés.