ruilhe
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar ruilh-, pennrann ar verb ruilhal, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
ruilhe /ˈry.ʎːe/
- Furm ar verb ruilhal e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
- Kerkent e voe klevet an tennoù o krozal, ar venec'h paour, toullet o c'horf, torret o fenn gant ar boledoù, a ruilhe diwar o gwele kalet war al leur-zi : [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 36.)
- [...], hag ar zoudarded, hanter-vezo, her goapae hag her ruille a daoliou treid etouez an teil. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 77.)
- Sec'hañ a reas an daeroù a ruilhe puilh war he divoc'h. — (Roparz Hemon, An tri boulomig kalon aour, Al Liamm, 1961, p. 121.)