manko

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar mank-, pennrann ar verb mankout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

manko /ˈmãŋko/

  1. Furm ar verb mankout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
— [...]. Eno eman mad avoualac'h evit eur pennad, mez abarz nebeut aman ne vanko ket da veza dizoloet, hag e karfe bezañ kaset da Vro-Zaoz. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 1, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1877, p. 215.)
— Chom ganin da vevel ha ne vanko netra dit amañ ; [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 13.)

Rimadelloù

Troidigezhioù

Esperanteg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Anv-kadarn

Troad unander liester
nominativ manko mankoj
akuzativ mankon mankojn

manko /ˈman.kɔ/

  1. Diouer, mank.