luc'he

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar luc'h-, pennrann ar verb luc'hañ, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

luc'he /ˈlyː.ɣe/

1. Furm ar verb luc'hañ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
   • Kaeroc'h c'hoaz, ne oa netra er gampr, na pres, na chiminal, na kador, netra, nemet ar milouriou a luc'he eus traon, eus krec'h, hag a bep tu. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 18.)
   • Ha pezh n'oa ket bet anzavet gant ar breur Arturo, kennebeut, re gizidik e elevez, a oa an evezhiadenn a luc'he, a-daolioù, en e spered, [...]. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 57.)
   • [...], hag ar skleurenn a luc'he peurliesañ e daoulagad Dumbledore a hañvale bezañ mouget. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 21.)
   • Poan he devoa o tisac'hañ ar gerioù, ken badaouet evel ma oa, he lunedoù a luc'he evel dared. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 156.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) brillait ^(fr) , luisait ^(fr)