lubaniñ
Neuz
Brezhoneg
Verb
lubaniñ /ly'bã:nĩ/ verb kreñv eeun
- <ster>
- Hag e touello ar re a dorr an emglev en ur lubaniñ anezho. Met pobl ar re a anavez o Doue a vo kalonek hag a oberio. — (Ar Bibl, Daniel, Pennad 11,32.)
- Lammat etre divrec'h ur gwaz all. Ha ! Ne oas ket chalet gant Yann Goadou ar genaoueg a lubanjout gant ur garantez faos. — (Al Liamm, n°102, p. 24.)
- An deiz ; a, n'eo ket diaes e veuliñ
- N'eo ket diaes bezañ lubanet gant e lugern. — (Maodez Glanndour, Komzoù bev, Skridoù Breizh, 1949, p. 171.)
lubaniñ verb kreñv dieeun
- lubaniñ da, ouzh ub. : klask gounit e c'hrad vat gant komzoù flour, evit e douellañ.
- Darn a lubane ouzhoc'h gant ardoù ha komzoù flour. War a gonte Fañch, ne oa den ebet ken gouest ha ma zad, ha gouzout a ouie lubaniñ dezhañ. — (Geriadur Brezhoneg An Here, p. 868.)
Gerioù heñvelster
Deveradoù