kleñvel

Brezhoneg

Etimologiezh

Meneget er C'hatholicon evel cleuell (1499).

Savet diwar an anv-gwan klañv hag al lostger -el.

Verb

Kemmadur	Furm
hep	kleñvel
dre vlotaat	gleñvel
amreizh	digemm

kleñvel /ˈklẽː.vɛl/ verb gwan (anv-gwan-verb : klañvet) (displegadur)

1. Bezañ tapet gant ur c'hleñved bennak.
   • A-wechoù koulskoude, pa glañve ar vamm-gozh, ha ret dezhi chom war he gwele gant ar remm, Yun a yae, bep lun, d'ar vorc'h, da gerc'hat ur bara a bemp lur. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 31.)
   • Ken buan e vije gouest an evaj d’o lakaat holl da gleñvel ha da vervel goude marteze. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 26.)

Gerioù heñvelster

• klañvaat
• menel klañv

Gerioù enepster

• digleñvel
• pareañ

Krennlavar

• E-lec’h ma vez tri c’hant den o vevañ
  E vez atav unan o kleñvel pe o pareañ.

Troidigezhioù

• galleg : tomber malade ^(fr)
• kembraeg : clafychu ^(cy)
• saozneg : sicken ^(en)
• spagnoleg : enfermar ^(es)

Daveoù

Roll an daveoù :