hir-hir

Brezhoneg

Etimologiezh

Ger kevrennek savet diwar an anv-gwan hir.

Anv-gwan

hir-hir /hirˈhiːr/

1. Hir-kenañ.
   • Ur mell chaodouron aour a‑istribilh en aer war-bouez peder chadenn, aour, hir-hir, ken ne weled fin ebet dezho^[1].
   • Kement ha ken bihan ma c'hoarvezas ganin skrivañ div pe deir gwech da Baris diwar ali va c'horonal, rak c'hoant ha tremen c'hoant am boa da labourat e touez ar Gozakëd war nes lammat war ar Voched gant o goafioù hir-hir hag o c'hezeg krewichennek addeut war hent ar pare. — (Jarl Priel, Amañ hag Ahont, Al Liamm, 1957, p. 14.)
   • Hir-hir e oa al lizher, diaes da lenn ha warnañ pozioù gallek diintent n'am boa klevet morse. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 247.)
   • ... ur wrac'h kozh hir-hir he dent.— (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 289.)
   • Ur vazh hir-hir — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 42.)

Gerioù heñvelster

• hir-meurbet
• hir-hir-hir

Gerioù enepster

• berr-berr

Troidigezhioù

• galleg : très long ^(fr)

Daveoù

Roll an daveoù :

• ^[1] : Kaourintin Riou, Ar Mabinogion displeget e brezhoneg evit ar vugale', Al Liamm niv. 39, 1953.