gouient

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar]] goui-, unan eus pennrannoù ar verb gouzout, hag an dibenn-ger -ent.

Furm verb

gouient /Distagadur ?/

1. Furm ar verb gouzout e trede gour lies an amdremened, en doare-disklêriañ.

• Gant ur c'hemmadur g/o

Finettig a oa majisianez hag he devoa lennet levrioù he zad, hag he c'hoarezed na ouient ket se, nag ar majisian kozh kennebeut. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 71.)

Ar palez-mañ a oa ken kaer ha ken uhel ha ken kreñv ar mogeroù, ma chomjont da sellet outañ, ha ne ouient petra da ober. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 115.)

[...] ; mes aon o doa rak o mestr, hag ouzhpenn ne ouient war-zu pe du trein. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 36.)

[...], ha Tual, Koneri, Eliboubana, Maodez, hon holl sent kozh na ouient nemet ar yezh-se, daoust ha laouen int gant ar stad-se ? — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 59.)

• Gant ar c'hemmadur dre vlotaat:

... ne c’houient petra da ober

Troioù-lavar

• mar gouient

Troidigezhioù

• galleg : (elles)/(ils) savaient ^(fr)