dizreiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar ar rakger di- hag ar verb treiñ (gant ur c'hemmadur dre c'hwezhañ [t → z], dic'hortoz war-lerc'h ar rakger di-).

Verb

dizreiñ /di.ˈzrɛĩ/ verb gwan (anv-gwan-verb : dizroet) (displegadur)

1. Mont war e giz d'ul lec'h bennak:
   • Dizrei d'am zi. Trubuilhou an Aotrou Gargam. 1.
   • Herve. — Ya ! eun nebeud urziou am eus da rei d'am zud ha n'ho pezo nemet dizrei d'an ti-man ! — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 14.)
   • Neuze e savas hag e taolas koad e-mesk ar flamm; hag, o tizrei d'e gleuzenn, e vanas kousket evit mad. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 5.)
   • [...] hag en ur soñjal pegen sart e vije Madalen Denez o welet anezhañ o tizreiñ gant ur sac'had avaloù-douar. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 46.)
   • [...], met dizreiñ a reas un toulladig bloavezhioù goude [...]. — (Ernest ar Barzhig, Minna ha danevelloù all..., Mouladurioù Hor Yezh, 1988, p. 108.)
2. dizreiñ d'ar gêr

Gerioù heñvelster

• distreiñ

Troidigezhioù

• galleg : retourner ^(fr) , revenir ^(fr)