disammañ
Brezhoneg
Etimologiezh
Verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | disammañ |
| dre vlotaat | zisammañ |
| dre c'hwezhañ | digemm |
| dre galetaat | tisammañ |
| amreizh | tisammañ |
disammañ /di.ˈzã.mːã/ verb gwan pe verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : disammet) (displegadur)
- Tennañ ur samm digant den pe loen, divec'hiañ.
- Disammañ ur marc'h, un den (eus e vec'h).
- disammañ e spered : dinec'hiñ, diankeniañ.
- Disammañ eus un dra bennak : kaout an dizober anezhañ.
- Gwellañ tra az-teus d'ober eo disammañ eus da vuoc'h. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 531.)
- Disammañ un den eus un dra bennak.
- « [...]... Daoust hag anavezout a rit unan-bennak hag a zisammfe ac’hanoun eus va fec'hedou ? » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 134.)