digollo

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar digoll-, pennrann ar verb digoll, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

digollo /diˈɡɔlːo/

  1. Furm ar verb digoll e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
— « Hiviziken, » eme ar roue, « n' ez pezo mui bale ebet da ober, ha pa vezin-me euredet gant merc'h ar roue Fortunatus, me a zigollo ac'hanout evit kement ac'h eus graet evidon. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 63.)

Troidigezhioù