didu
Neuz
Brezhoneg
Anv-kadarn
didu /ˈdiː.dy/ gourel
- Plijadur.
- Hag evit echuiñ, komzoù fraezh ha sklaer : lennit pe adlennit da vihanañ darn eus kontadennoù Andersen evit ho prasañ didu ha plijadur ho pugale. — (Ernest ar Barzhig, Marvailhoù Andersen, Al Liamm, niv. 137, Du - Kerzu 1969, p. 445.)
- Ouzhpenn an didu da welout an tren, o deveze c'hoazh, e giz-se, digarez da zistroiñ d'ar gêr, e-ser kontañ kaozioù brav ha flour, [...]. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 132.)
Deveradoù
Troidigezhioù
Roll an daveoù :
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, pajenn 183a
Brezhoneg
Anv-gwan
didu
- Ha ne oar ket penaos ober; dizampart.