charreat

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn charre hag al lostger -at.

Verb

charreat /ʃaˈreːat/ verb kreñv eeun (displegadur)

1. Treuzdougen danvezioù, marc'hadourezhioù gant ur c'harr.
   • An dud e veze ret dezhe charreat o boued, e-barzh seier, diouzh ar gêr nesañ. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 11.)
   • Gallet ho peus charreat ho foenn?. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 107.)
   • Da betra e teu ar sort-mañ d'an aod pa n'ouzont ket charreat ? — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 291.)

Deveradoù

• charreadeg
• charreer
• charreet

Troidigezhioù

• galleg : charrier ^(fr) , charroyer, faire le charroi ^(fr) , transporter ^(fr) .
• saozneg : cart ^(en) , haul ^(en)