bihanañ
Neuz
Brezhoneg
- Savet diwar « bihan » hag an dibenn-ger « -añ ».
Furm anv-gwan
bihanañ /biˈãːnã/
- Derez-uhelañ an anv-gwan « bihan ».
- war-lerc'h un anv-kadarn, pe hini, pe re
- — « Jezus ! Ha da betra ? »
— « Da vont da veleg », a respontas an hini bihanna. — (Lan ar Bunel, Laouig ar Penker eun danvez beleg, Moulerez straed ar C'hastell, Brest, 1929, p. 34.) - ..., ar re vihanañ war zivskoaz moused yaouank en gwenn, hag al listri bras gant pesketaerien a-vicher, .... — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 53.)
- — « Jezus ! Ha da betra ? »
- dirak un anv-kadarn, pe hini, pe re
- ... hag e-dro dezho morianed gant lostennoù gwenn pe c'hlas, o gwragez hanternoazh, hag ar vugaligoù hep ar vihanañ pilhenn da guzhat ouzh an holl o zammig peadra. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 90.)
- en troiennoù d'ar bihanañ, da vihanañ
- e-barzh an adverb diantav