ali

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn) Difetisaet diouzh ar verb krennvrezhonek aliaff « kevrediñ, unaniñ, mont a-du gant ur strollad, un disentez »[1].
(Furm verb) Savet diwar ali-, pennrann ar verb aliañ, hep dibenn-ger.

Anv-kadarn

ali /ˈɑːli/ gourel (liester alioù)

  1. Meno, kuzul, a roer da anaout d'unan bennak diwar-benn ar pezh a zlefe ober pe na ober.
    • Paotred ha merc’hed holl int en em unanet en ti Jaketa, c’hoar Erwan, hag eno, goude ali ha kuzul, e oa bet kemennet da bep-hini klask tu pe du da waskañ Janedig, da flastrañ al lorc’h a oa enni. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 155.)
    • — [...]. Heuilh va ali : pren, eur wech an amzer, eul levr bennak ; lenn, lenn, tre ma c’halli ; da empenn a labouro, astenn a raio e nerz hag e c’halloud. [...]. — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 169.)
    • Gwelet a-walc'h a reer ar re a ro an ali-se n'o deus bet biskoazh afer gant al loened. — (Fanch Kekaez, Bet mad ouz al Loened !, in An Oaled, niv. 35, 1931, p. 14.)
  2. goulenn ali un den
  3. goulenn ali digant un den

Troioù-lavar


Patrom:-krennlavar-

  • Ali ha holen a roer d'an hini a c'houlenn.
  • Un ali mat a vez mat bepred Ne vern digant piv e vez klevet.

Troidigezhioù

Furm verb

ali /ˈɑːli/

  1. Furm ar verb aliañ e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
  2. Furm ar verb aliañ en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.

Daveoù

Roll an daveoù :


Italianeg

Mercurio, il dio chi aveva le ali ai piedi.

Etimologiezh

Furm anv-kadarn

ali

  1. Liester ala; eskell, divaskell.

Troioù-lavar