aje

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar a-, pennrann ar verb mont, hag an dibenn-ger -je.

Furm verb

aje /ˈɑːʒe/

1. Furm ar verb mont e trede gour unan an amzer dic'hallus, en doare-divizout
   • Ar plac'h yaouank-mañ a serras he levr hag, hep gouzout piv a oa eno, a lavaras da vab ar roue ez aje, mar karje, da ziskouez dezhañ an hent. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 11.)
   • An de war-lerc'h, beure mad, Per a oa war vale, grêt mad e zonj gantan da heuilh e vreur-kaer dre gement lec'h ma 'c'h aje. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 48.)
   • Eur soudard kaset da welout pelec'h ez aje ar wiz ne c'hellas ket heulia anezi. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 217.)
2. a felle dezhañ mont
   • Ar hi n'aje ket en e doull. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 15.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) irait ^(fr)