aet kuit
Mont d’ar merdeerezh
Mont d’ar c’hlask
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
aet kuit
- Anv-gwan-verb mont kuit.
- -Pelec'h emañ ? - Aet eo kuit gant e daou vreur. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 14.)
- Arzhur a oa aet kuit , ha pell ac'hane. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 32.)
- Pa c'hoantais diskenn, ne gavis ken ar wezenn, rak ma azen a oa aet kuit. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 44.)
- Kerkent ha ma oa aet kuit ar prener ec'h arruas un drivet marc'hadour hag a deuas ivez da sellet eus ar vuoc'h ha d'he zastorniñ. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 174.)
- [...]... O vezañ ma 'z eo aet kuit danvez he den, ne dalv ket ar boan dezhi leñvañ, gwelloc'h e vefe dezhi kanañ ha skrignal. — (Jarl Priel, Gwener ar Groaz, Al Liamm niv. 25, Meurzh - Ebrel 1951, p. 76.)
- aet kuit eus ul lec'h
- [...] ; den zoken n'en doa kredet lavaret dezho edo an dispac'h dre ar vro gant aon na vijent aet kuit eus o leandi [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 34.)
- N'ho-peus mevel ebed ken ? — Nann, eet eo kuit. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 295.)
- O ! me am-eus bet gouezet soniou ha gwerziou ! Med eet int kuit toud. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 295.)