Mont d’an endalc’had

sujañ

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar suj hag -añ

Verb

sujañ /ˈsyːʒã/ verb kreñv eeun (displegadur)

  1. (kozh) Sterniañ dindan ar yev.
  2. Lakaat da blegañ, da sentiñ.
    • Mab gast ! Bastard fall a zo ac’hanout ! amprevan ! ne vefer ket evit da sujañ ?… ne vefer ket evit dont a-benn eus ar c’hanfard-mañ ? — (Fañch al Lae, Bilzig, Kemper, 1925, p. 97.)
  3. (Yezhadur)[1] Lakaat ar sujidigezh goulennet gant an ereadur etre ar gerioù.

sujañ (da) verb kreñv dieeun

  1. Plegañ, sentiñ

Deveradoù

Troidigezhioù

Sterniañ dindan ar yev
Lakaat da blegañ, da sentiñ
Lakaat ar sujidigezh goulennet gant an ereadur etre ar gerioù
Plegañ, sentiñ

Daveoù

Roll an daveoù :

  • [1] : Geriadur brezhoneg/alamaneg deutsch/bretonisch, Gérard Cornillet (2000), dindan ar pennger kongruieren.