o tont

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar « o » ha « dont ».

o tont

1. Furm eus ar verb dont war-lerc'h an araogenn o.
   • Emaon o tont!
2. bezañ o tont da ul lec'h bennak
   • Va mab eo a zo o tont d'ar gêr, va mab an Avel-draoñ. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 71.)
3. bezañ o tont eus un tu bennak
   • Rak, eur zadornvez da noz, Paskolig ha Soazig o doa koaniet gant yod kerc'h silet, ha leaz-mesk fresk o tont diouz ar ribod. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 123.)
4. bezañ o tont da ober un dra bennak
   • — « [...], rak emañ ar merion o tont d'hon debriñ, [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 45.)
5. Gwelout un den pe ul loen o tont:
   • Pa welez ur c’hi o tont betek da seulioù az pez aon. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 462.)
   • Ne welez ket un denn-gezeg o tont aze gant an hent? — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 514.)
6. Klevout un den pe ul loen o tont:
   • A-vec'h m'en doa lavaret In nomine patris ma voe klevet o tont en ur youc'hal, en ur bec'hiñ ken a dregerne an aod gantañ, adalek Milin ar Gall betek Tour-ar-C'hernig, an aotrou barvek ... — (Lan Inizan, Toull al Lakez, Brest-Kemper, 1878, Kemper, 1930, p. 37.)

Notenn

• Dre fazi e klever hiziv, a-wechoù, er bloaz o tont e-lec'h er bloaz a zeu.