d'hon
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar d' (eus da), ha hon:
- araogenn ha hon,
- rannig-verb ha hon.
d'hon
- d'hor
- e-barzh an troiennoù araogennel d'hon heul, d'hon c'haout, d'hon zi
- e-barzh troiennoù all : d'hon c'hêr, d'hon zad, d'hon ziegezh ...
- — « Ya, diskouezomp e tougomp kañv d'hon eontr. » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 18.)
- « [...] ! Hogen, Annaig bezomp feal da Zoue, hag heñ a bourvezo d' hon ezommou. » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 82.)
- Hogen ur strakadenn kalz gwashoc'h eget ar re-all araozi, o c'hourdrouz bruzhunañ al lestr, a lakeas fin d'hon termadennoù. — (Daniel Defoe, lakaet e brezhoneg gant Yeun ar Gow, Abrobin, Al Liamm, 1964, p. 18.)
- [...], hag e gwirionez ne felle ket d'hon Aotrou aberzhiñ e varv gwenn-erc'h evit ober plijadur da lamponed New-York. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 102.)
- dirak un anv-verb
- — Pa zistrofet gant ar sabrenn, deut d'hon gwelet, a lâr dezhañ ar jeanted. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 117.)
- — « Bremañ eo teurel ar mell er-maez, rak emañ ar merion o tont d'hon debriñ, [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 45.)
- da verkañ an hetiñ:
- E troiennoù evel : Doue d'hon diwallo , Doue d'hon fardono .