mard

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Stagell isurzhiañ

mard /mard/

  1. Furm ar stagell isurzhiañ mar implijet dirak displegadur (o kregiñ gant ur vogalenn) verboù 'zo

I. Bezañ

  1. en amzer-vremañ an doare-disklêriañ :
  2. en amdremened an doare-disklêriañ :
  3. en amzer-vremañ doare-disklêriañ ar stumm lec'hiañ : mard emaon, mard emaout, mard emañ, mard emaomp, mard emaoc'h, mard emaint
  4. en amdremened doare-disklêriañ ar stumm lec'hiañ : mard edon, mard edos, mard edo, mard edomp, mard edoc'h, mard edont

II. Mont

    • Mard an-me da servij ar roue. — (Job Jaffre, Etrezomp e brezhoneg 1, Emglev an Orient, p. 118.)
    • Ne ouian ket mard aont èl-se d'en em ziskoiñ. — (Job Jaffre, Etrezomp e brezhoneg 1, Emglev an Orient, p. 128.)
    • Mard ae d'unan esae, unan a sailhe àrnezhañ. — (Job Jaffre, Etrezomp e brezhoneg 1, Emglev an Orient, p. 139.)
Notenn

Tostaat a c'haller mar ha mard ouzh pa ha pan/pand, ouzh ne ha ned/nen/nend.

Troidigezhioù