lâro

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar lâr-, pennrann ar verb lâret, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

lâro /ˈlɑːro/

1. Furm ar verb lâret e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
   • — [...]. Neuze e vo gwelet petra a lâro. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 33.)
   • « Selaouet mat, hag e klevfet gwelloc'h a-ze,
     « Nemet unan bouzar bennak a ve,
     « Ha mar 'z eus, c'houi laro an eil d'egile ! — (Klaoda ar Prad, Marvailhou ar Vretoned e-tal an tan, Sant-Brieg, 1907, p. 24.)
   • Ha pa erruo Jili, ne gompreno ket c'hoazh perak on deuet un eur abretoc'h, hag e lâro gneñ gneñ, mat e oa evel ma oa, en em santout a ran dianket, gneñ gneñ, hag all hag all... — (Yann Gerven, Brestiz o vreskenn, Al Liamm, 1986, p. 8.)

Gerioù heñvelster

• lavaro

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) dira ^(fr)