lârfet

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar lâr-, pennrann ar verb lâret, hag an dibenn-ger -fet

Furm verb

lârfet /ˈlarfet/

1. Furm ar verb lâret en eil gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ (e brezhoneg Treger)
   • — [...] ; ne lârfet netra d'am zad ? — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 82.)
   • — [...]. Neuze e tostao deoc'h, e lakao he dorn war ho penn, hag e lârfet dezhi goustadik : [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 45.)
   • — [...]. Bremañ ec'h eot da gavout ho person, hag e lârfet dezhañ ober ma interamant, warc'hoazh ar beure, da dek eur. [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 81.)
   • — [...] ; pa vo krog mat an tan, e taolfet ar walenn en e greiz, hag a lârfet d'ar sonerien mont d'he c'hlask e-barzh. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/4, Al Liamm, 1989, p. 98.)
   • "[...]. Pa ne chomo ganeoc'h nemet daou pe dri wri d'ober, e lârfet kreñv, evit ma klevin : [...]." — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 63.)
   • "Me 'ya d'ober deoc'h hag e lârfet piv oc'h, pe c'hwi 'deu a-berzh Doue pe a-berzh an diaoul." — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 70.)

Troidigezhioù

• galleg : (vous) direz ^(fr)