koeñve

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar koeñv-, pennrann ar verb koeñviñ, hag an dibenn-ger -iñ

Furm verb

koeñve /ˈkwẽːve/

  1. Furm ar verb koeñviñ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ
Kizidik e oa ha prim da fuloriñ ; neuze e vouezhig dous a goeñve ha ne veze ket pell o kas an nen da dreiñ bili d'an aod. — (Ernest ar Barzhig, Minna ha danevelloù all..., Mouladurioù Hor Yezh, 1988, p. 147.)

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù