Mont d’an endalc’had

heloc'h

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus loc'h-, pennrann ar verb loc'hañ, gant ar rakger he-.

Anv-gwan

heloc'h /ˈheːlɔx/

  1. A c'hall loc'hañ pe a c'haller loc'hañ.
    • Skarzhet diouzh e gêrioù e rankas ABD-EL-KADER dilec’hiañ gant e « smala », doare kamp heloc’h ennañ tiegezh ha madoù an emir, gant e deñzor hag e amaezhierezh. — (An emsav aljerian. I. – Istor Aljeria eus 1830 da 1851, e-barzh Emsav, niv. 94, Here 1974.)
  2. (Gwir) A denn d'ar madoù a c'haller loc'hañ : arrebeuri, karbedoù, marc'hadourezh, chatal...
    • Hervez natur ar mad roet da ouestl, e reer anv eus kred ouzh heloc’h (pe kred heloc’hel) pa vez gouestlet ur mad heloc’h (adalek ar pezh arrebeuri betek ar gevrann c’hreantel), eus kred ouzh diloc’h (pe kred diloc’hel) pa vez gouestlet ur mad diloc’h (douar, ti). — (Notennoù armerzhel (14), ar c’hred, e-barzh Emsav, niv. 16, Ebrel 1968.)
    • Er greanterezh, e vez diloc’h an ijinenn ha heloc’h an dafar ; er c’hontrol, er gounezerezh, an ijinenn eo a loc’h war-c’horre an atil. — (Notennoù kevredadel (11), Kevredadouriezh ar ploue, e-barzh Emsav, niv. 83, Du 1973.)

Eilstummoù

Gerioù heñvelster

Gerioù enepster

Deveradoù

Troidigezhioù

A c'hall loc'hañ pe a c'haller loc'hañ
Gwir : loc'hvadel, a denn d'ar madoù heloc'h