diwisk

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-gwan) Savet diwar di- ha gwisk.

(Furm verb) Savet diwar diwisk-, pennrann ar verb diwiskañ, hep dibenn-ger.

Anv-gwan

diwisk /ˈdiɥːisk/

1. Ha n'eo ket gwisket kalz.
   • An hini a vez ken diwisk-se e-nevez riou. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 127.)
2. Ha n'eo ket gwisket tamm ebet; noazh.
   • Daou pe dri eus an dud sot-se a yae hag a deue diwisk dre an ti. — (Eozen-Vari Madeg, Al leanez santel Anna-Mari Javouhey hag urs Sant Joseph a Gluny, Brest, 1920, p. 63.)

Gerioù heñvelster

• gwisket (1)

Gerioù enepster

• dizilhad
• noazh

Deveradoù

• diwiskañ
• diwisk-tog

Troidigezhioù

• galleg : dévêtu ^(fr) , déshabillé ^(fr)

Adverb

diwisk /ˈdiɥːisk/

1. (dre skeudenn-lavar) Lavarout anezho diwisk : lavarout an traoù didro, evel m'emaint, gant gerioù gros.
   • Hennezh 'vat a lavar anezho diwisk. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 127.)

Troidigezhioù

• galleg : crûment ^(fr)

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	diwisk
dre vlotaat	ziwisk
dre c'hwezhañ	digemm
dre galetaat	tiwisk
amreizh	tiwisk

diwisk /ˈdiɥːisk/

1. Furm ar verb diwiskañ e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
   • Leun a druez, Jili a ziwisk e vantell hag he lak war divskoaz ar c'hlañvour; kerkent, hemañ a 'n em gavas pare. — (Yann-Vari Perrot, Erwan ar Moal, Bue ar Zent, Montroulez, 1912, p. 614.)
2. Furm ar verb diwiskañ en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.
   • Mat, pa oan bihan e Kervern, va mamm a lavare din : diwisk atav da zilhad, Perig, war ar bank a-raok mont en da wele, gant aon da louzañ al liñserioù. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 48, 60.)