distammañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar ar rakger dis-, tamm hag al lostger -añ.

Verb

distammañ /disˈtãmːã/ verb gwan (displegadur)

1. Mont a dammoù.
   • An douar, troet brav gant kontilli an erer, a zistamm. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 43.)

Gerioù heñvelster

• didammañ

Troidigezhioù

• galleg : se fragmenter ^(fr) , se couper en morceaux