cane

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Italianeg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn latin canis.

Anv-kadarn

gourel benel
unander cane cagna
liester cani cagne

cane /ˈka.ne/

  1. (Loenoniezh) Ki.

Troioù-lavar

  • essere come cane e gatto, « bezañ evel ki ha kazh ».
  • litigare come cane e gatto: bezañ dalc'hmat o'n em zrailhañ an eil hag egile
  • Essere solo come un cane, bezañ e-unan evel ur penn-ki
  • Menare il can per l'aia: kemer e amzer
  • Morire come un cane: bezañ lazhet en un doare vil
  • Trattare qualcuno come un cane: ober vil da un den
  • Vita da cani: ur vuhez trist, reuzeudik

Krennlavaroù

  • Al cane vecchio la volpe sputa in faccia.
  • Cane affamato non teme bastone.
  • Cane non mangia cane.
  • Chi ama me, ama il mio cane.
  • Guardati da cane rabbioso e da uomo sospettoso.
  • Il cane è il miglior amico dell'uomo.
  • Il cane morde lo straccione. Ar c'hi a grog er c'horker.
  • Tra cani non si mordono. Ar chas ne grogont ket an eil en egile.
  • Una volta corre il cane e una volta la lepre.


Liamm diavaez


Saozneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ) .

Anv-kadarn

cane /kʰeɪn/

  1. Korzenn.
    • Sugar cane.
  2. Bazh da gerzhout.