Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Brezhoneg
Etimologiezh
- Eus gellan gant ur c'hemmadur dre vlotaat (g > c'h)
Furm verb
c'hellan[1] /ˈɣɛlːãn/
- Furm kemmet ar verb gellout e kentañ gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ
-
- a) Jilig. — [...]. Met e spered a c'hellan lavaret d'eoc'h dioc'htu a zo eus ar re bouta a c'heller kaout. [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 6.)
- b) « [...]. Eul lagad am eus freuzet d'eoc'h hep soñjal, met n'eo ket eun droug bras, rak louzou am eus evit an holl gleñvedou, hag ho lagad a c'hellan parea, mar lezit va buhez ganin ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 52.)
- War-lerc'h ar rannig-verb e, da skouer :
- a) — [...]. Va lestr a zo e Brest o c'hedal fred ; va martoloded a zo o-femp euz a Borspoder, ha, dre-se, e c'hellan kaout fiziañs ennno. [...] ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 159.)
- b) Bremañ e c'hellan anzav ouzhoc'h, [...]. — (Henri Ghéon, troet gant Jakez Riou, Torfed ar frer Juniper, C'HOARIVA BREZHONEK, Pemp pezh-c'hoari berr, Skridoù Breizh, 1944, p. 135.)
- War-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne, da skouer :
- a) — Me a zo skuizh, ha n'hellan ket mont pelloc'h hep diskuizhañ ha debriñ un tammig. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 156.)
- b) Ne c'hellan ket kontañ deoc'h amañ kement tra a galon a voe graet e-pad emgann Kergidu ; [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 215.)
Notenn
- ↑ Skrivet 'hellan a-wechoù.
