beajour

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar beaj, pennrann ar verb beajiñ, hag al lostger -our.

Anv-kadarn

beajour /beˈɑːʒur/ gourel (liester : beajourien)

1. Den hag a veaj, beajer.
   • Den ne oar pet levr a zo bet aozet diwar-benn ar gêr-se gant nouspet skrivagner pe veajour, ha dre se gwell eo ganin tremen hep komz diouti. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 101.)
   • Hag hon daou veajour a oa en em gavet dirak porrastell Ti ar Bodad Broadel. — (Edouarzh Ollivro, troet gant Jakez Konan, Pikoù Mab e Dad, Mouladurioù Hor Yezh, 1983, p. 306.)

Gerioù heñvelster

• beajer

Gerioù kevrennek

• beajour-kenwerzh

Troidigezhioù

• galleg : voyageur ^(fr)