arrujont

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar arru-, pennrann ar verb arruout, hag an dibenn-ger -jont

Furm verb

arrujont /aˈryːʒɔ̃ɲ(t)/

1. Furm ar verb arruout e trede gour lies an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ
   • Graet eo. Dont a reont d'ar gêr. Pa arrujont e oa degouezhet ivez ar sorserez. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Al Liamm, 1994, p. 60.)
   • Traïnan a reas kement ha ken bihan ma arrujont en Plouvor pa oa an oferenn oc'h achui. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 63.)
   • Kement a rejont koulskoude ma'c'h arrujont bev ha yac'h en kêr Lannuon. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 7.)

Stummoù all

• errujont

Gerioù heñvelster

• c'hoarvezjont
• degouezhjont

Troidigezhioù

• galleg : (elles)/(ils) arrivèrent ^(fr)