alouber

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn) Savet diwar aloub-, pennrann ar verb aloubiñ, hag al lostger -er
(Furm verb) Savet diwar aloub-, pennrann ar verb aloubiñ, hag an dibenn-ger -er

Anv-kadarn

alouber /aˈluːbɛr/ gourel (liester : alouberien, alouberion)

  1. (Ent strizh) Den a laka dalc'h war un douar, ur vro ha n'eo ket e hini[1]
    • Eñ a oa mestr an ti. Un alouber, hogen mestr an ti atav. — (Roparz Hemon, An alouber, Al Liamm niv. 40, Gwengolo-Here 1953.)

Anagramoù

Notenn

Liamm war-du al lec'hienn Devri

Troidigezhioù

Furm verb

alouber /aˈluːbɛr/

  1. Furm dic'hour ar verb aloubiñ en amzer-vremañ an doare-disklêriañ

Troidigezhioù