gell

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-gwan) Kavout a reer ar ger-mañ en henvrezhoneg (gel).

Da geñveriañ gant ar gerioù kembraek ha kerneveurek gell, galianek giluos.

(Furm verb) Savet diwar « gell- », pennrann ar verb « gellout », hep dibenn-ger.

Anv-gwan

gell /ˈɡɛlː/

1. A-liv gant ar c'histin teñval (diwar-benn blev an den hag al loened dreist-holl). _____________
   • Ur marc'h gell.
   • Ur barv ha blev gell.
   • Dalc'hmat e veze gantañ ur c’hi bras ha gell sklaer. — (Alan an Diuzet, Eñvorennoù eur prizoniad, embannet gant an oberour e ti Riou-Reuze (Roazhon), Eil emb. Al Liamm, 1980.)

Stumm all

• yell

Deveradoù

• gellaat
• gellañ

• gelleg

Gerioù kevrennek

• gell-broc'h
• gell-du

• gell-kistin

Troidigezhioù

• galleg : brun ^(fr) , bai ^(fr)
• kembraeg : gell ^(cy)
• kerneveureg : gell ^(kw)

• nederlandeg : bruin ^(nl)
• saozneg : brown ^(en)

Anv-kadarn

gell /ˈɡɛlː/

1. Liv gell. _____________
   • <skouer>.

Furm verb

gell /ˈɡɛlː/

Furm ar verb gellout e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.

1. hep kemmadur (war-lec'h mar ...)

   ... mar gell an Diaoul c'hoarzhin en ifern. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 5118.)

2. gant kemmadur (war-lec'h a, e, ne, pa, ma ...)
   • Ar prenestr a zo troet ouzh tu an hanternoz, ha sklerijenn al loar ne c'hell, e mod ebet, tizhout anezhañ. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 51.)